Zoveel talenten en kwaliteiten maar geen toekomst..

Mijn laatste paar dagen hier in Indonesië.. wat gaat de tijd snel, als je zoveel dingen mee maakt, leuke dingen maar ook minder leuke dingen. En als je zoveel dingen leert van de cultuur, de mensen en de omgeving. Ik ben nu nog met volle teugen aan het genieten van de laatste paar dagen.

Ik ben nu ongeveer 3 a 4 weken aan het werk op de school voor blinde en slechtziende kinderen. Ik geef daar nu basis Engelse les, de eerste paar keer vond ik dat wel spannend omdat ik natuurlijk nog niet zo goed de taal spreek en ik kan ze niet laten zien wat ik bedoel.. maar  nu gaat het heel goed, de kinderen worden helemaal enthousiast als ik Engelse les kom geven. Ook zie ik nu vooruitgang ze kunnen en durven nu ook meer Engels te spreken, dat geeft mij ook een goed gevoel. Verder worden er lessen gegeven zoals: Wiskunde, Indonesisch, leren over de Koran, massage, bezems maken en koken. De massage, bezems maken en kook lessen worden gegeven door 2 jongens die ook blind zijn, deze jongens wonen ook op het terrein. Allebei zijn ze rond de 25 jaar en geven nu ongeveer 2 jaar les op de school. De ene jongen is blind geboren en de andere jongen is toen hij 4 jaar was erg ziek geworden, hij had wormen gekregen, hoge koorts en een opgezette buik. Toen ze bij de dokter kwamen zijden ze dat het te laat was om er iets tegen te kunnen doen. Hoe hij precies daardoor blind is geworden kreeg ik niet helemaal duidelijk. Hij kan erg goed masseren en ook mensen van buitenaf kunnen hem bellen om een afspraak te maken, dan komt hij naar je huis toe en betaal je hem 50.000 roepia (3 euro). Na school doen en kunnen ze niet zoveel, ze hebben geen speelgoed of dingen waar ze mee kunnen spelen. Wel hebben ze allemaal een telefoon dus daar lopen ze heel de dag mee rond, of ze luisteren muziek. Laatst waren 2 jongens aan het schaken, het schaakbord is speciaal gemaakt voor blinde kinderen. Dit is ook het enige spel wat ik daar heb gezien. De overheid geeft deze school 2.000 roepia per dag, per kind (13 cent) dit geld is voor het eten bedoeld. Maar dat is natuurlijk nooit genoeg.. bijvoorbeeld als ik Nasi Goreng haal, dan betaal ik 10.000 roepia. Dus 2.000 roepia voor een hele dag eten is nooit genoeg. In de school woont een familie met kinderen, de vrouw kookt elke ochtend voor de blinde en slechtziende kinderen, s ’middags eten ze dat, en wat ervan over is eten ze s ’avonds ook nog. Maar soms hebben ze s ‘avonds niks meer dus kunnen de kinderen niet eten. Leraren zijn nu hard opzoek naar een sponsor, ze gaan vaak naar Bandung en Jakarta om daar gesprekken te voeren, om zo te proberen om het beter te maken voor de kinderen. Er werken 7 of 8 leraren op de school, een aantal werken er voor de overheid, zij verdienen 3 miljoen roepia in de maand (ongeveer 197 euro) en de andere, zij noemen het vrijwilligers zij verdienen 300.000 roepia in de maand (20 euro) het is dus erg oneerlijk verdeeld.. Diegene die steeds naar Bandung en Jakarta gaan om gesprekken te voeren zij krijgen 300.000 roepia en dan stoppen ze de helft van het salaris in de school, zodat de kinderen wat meer kunnen eten. Deze leraren hebben dan ook 2 of 3 banen, zodat ze ook voor hun familie kunnen zorgen. Bij mijn afscheid wil ik schoonmaakmiddelen gaan doneren, dit kan de school zelf niet bekostigen. Ik schrok ervan hoe vies het er was.. vooral in het gebouw van de jongens was het ontzettend vies. Misschien zijn de meisjes iets netter, en ook de vrouw die altijd kookt, poetst in het huis van de meisjes. Ik vroeg wie er schoonmaakte in het huis van de jongens, en de leraar zij dat er heel af en toe iemand kwam om daar te poetsen. Maar verder moesten de jongens het zelf schoon houden. Ze hebben geen geld om schoonmaak middelen te kopen. De kinderen kunnen ziek worden als het niet schoon is en ook komen er mieren, kakkerlakken en misschien wel andere beesten op af. Een tijdje geleden op Bevrijdingsdag had de school een spelletjes dag georganiseerd, het is hier traditie in het land om dan spelletjes te spelen om het op die manier te vieren. Ze speelde veel Hollandse spelletjes, zoals: Zaklopen, Koekhappen(kroepoek), Skiën en touwtrekken. Grappig om te zien dat we dezelfde spelletjes ook in Nederland spelen. Als je mee wilde doen dan werden de mensen die gewoon konden zien geblinddoekt bij sommige spelletjes, het was een super leuke dag!

Ik schrijf altijd mijn gebeurtenissen gelijk op in Word, dus ondertussen heb ik nu afscheid genomen op de school voor de blinde en slechtziende kinderen. Ook Ron, Karine en 2 mensen die op vakantie zijn hier, vanuit Nederland waren mee gegaan. Alle kinderen en leraren hadden zich verzameld in de aula. Een aantal kinderen ging voor ons zingen en muziek maken, sommige liedjes waren in het Engels maar ook Indische liedjes. 1 meisje had mij erg ontroerd, ze kan ontzettend goed zingen en is ook kampioen van deze provincie, ze begon met zingen en het kippenvel stond op mijn armen en tranen in mijn ogen.. een meisje met zoveel talent, maar geen toekomst kan opbouwen hier omdat ze blind is. Dit geldt voor alle kinderen daar op school, als je tussen de 18 en 24 jaar bent dan ben je klaar op school.. en wat dan..? Vaak zie ik blinde mensen op straat lopen, bedelend om geld. Ik maak me zorgen om deze kinderen omdat ik graag wil dat deze kinderen ook een toekomst kunnen opbouwen. Ze hebben zoveel kwaliteiten, maar de meeste kunnen nergens werk vinden. In de toekomst hopen Ron en Karine dat ze een massage praktijk kunnen gaan beginnen waar deze kinderen dan kunnen gaan werken. Wij hadden nog wat lekkers en drinken meegenomen voor de kinderen, en we hebben 2 laptops en schoonmaakmiddelen gedoneerd.

Mochten jullie nog oude laptops, tijdschriften (deze gebruiken ze voor braille), speelgoed of andere schoolbenodigdheden hebben, dan kan je dat opsturen naar:

Radio NBS

Jl. siliwangi 40

Sukabumi west-java

43112

Indonesia

De kosten voor een doos verzenden is 35 euro (ongeacht gewicht), je kunt contact opnemen met de verzenddienst Bart & Vivin 06-44242241.

Vorige week ben ik met Ron en Karine naar een piepkleine school geweest, de school bestaat uit 1 klaslokaal, waar 50 kinderen les krijgen, op de dag dat wij kwamen waren er een aantal kinderen ziek maar als het volle bezetting is dan krijgen 50 kinderen daar les. De school ligt midden in een Kampung wijk en omdat de andere scholen te ver weg zijn gaan alle kinderen uit de buurt naar die school. Er is geen speelgoed voor de kinderen en geen banken of tafels waar ze aan kunnen zitten. Wij hebben op die school pakketjes uitgedeeld aan de kinderen met een schriftje, pen en potlood. Ook hebben we een doos vol met speelgoed en muziek instrumenten gegeven aan de school. Ron en Karine zijn nu een plan aan het maken hoe ze deze school nog meer steun kunnen geven. Ze hebben samen met een bouwondernemer een begroting gemaakt wat er nodig is, om een nieuw lokaal bij te bouwen. Ook een hek of omheining moet er komen, om ongewilde gasten te weren en om meer rust te creëren voor de kinderen. In Nederland zou dat heel veel geld kosten, maar hier zijn ze rond de 1500 euro kwijt.

Nadat we bij de school waren we nog naar een weeshuis geweest, dat vergeleken met andere weeshuizen nog best goed is. Naast het weeshuis zat nog een mooie school. Ook goed om die verschillen zo te zien.

Ron is bezig met een Webshop te maken, om zo artikelen vanuit Indonesië in Nederland te verkopen. Zo hopen we financiën opzij te kunnen zetten voor onder andere de bouw van het schoollokaal en een nieuw dak te kunnen plaatsen bij de school voor blinde en slechtziende. We zijn nu druk bezig met het zoeken naar de juiste artikelen voor de Webshop. In oktober gaat de Webshop open, meer hierover zal ik later op mijn weblog beschrijven. In Nederland ga ik bijvoorbeeld ook op de koninginnenmarkt staan en bij mijn ouders thuis ga ik een klein kraampje beginnen met artikelen vanuit Indonesië.

Nu ik langer in Indonesië ben, leer ik nu echt de cultuur, de mensen en het land kennen. Bijvoorbeeld op straat zie ik overal mensen met mooie kleren aan, voor het oog zien ze er rijk uit.. maar als je hier eenmaal langer bent en je bent op bezoek geweest bij veel mensen thuis, dan zie je dat ze in een heel klein huisje/hutje wonen met heel hun familie met nauwelijks of geen meubels, soms zelfs geen matrassen dus ze slapen op de grond. Ook al hebben ze niks, toch is er altijd die glimlach.. Spijtig genoeg leven er ook heel veel volwassen en kinderen op straat, maar ook dat kan je soms niet aan het uiterlijk zien, omdat ze proberen hun kleren schoon houden, deze wassen ze in de rivieren. Vaak zie ik mensen op straat lopen met een kleine zak met hun bezittingen erin, opzoek naar eten op de dumpplaatsen voor het afval.

De tijd in Indonesië zit er bijna op, ik ga nu nog genieten van alle momenten en rustig afscheid nemen van iedereen. Mijn plan is om nog terug te komen naar Indonesië, om nog meer hier te kunnen betekenen voor de kinderen en de mensen hier. Eerst ga ik even werken in Nederland en daarna wil ik weer terug naar Indonesië komen. Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn blog en wie nog meer over Sukabumi en de projecten wil volgen kan terecht op de weblog van Ron: http://streetsofsukabumi8.webnode.nl/zondag-blog/

Tot in Nederland!