Mijn avonturen in notendop..

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verhaal heb geschreven, ik ben er niet zo goed in om dit bij te houden.. Omdat ik de tijden die ik vrij ben, wil besteden aan leuke dingen en aan minder leuke dingen, zoals zien hoe mensen hier wonen, zien hoe ongelofelijk veel afval hier overal ligt, en wat er op straat allemaal te zien is..

Het is erg moeilijk om hier vrijwilligerswerk te doen, gek genoeg zitten de mensen hier niet op mijn hulp te wachten. Ze zijn bang dat ik naar de buitenwereld breng hoe ze hier werken, de voorzieningen zijn ook niet al te goed want de mensen zijn hier erg arm. Op scholen hebben ze geen of nauwelijks speelgoed en meestal geen toilet en wastafel. Als hier een baan vrij komt staan er veel mensen om te springen, dus ze willen liever hulp van een lokaal iemand die ook nog de taal spreekt. Ron en Karine zijn de laatste 2 maanden erg druk bezig geweest om mij ergens geplaatst te kunnen krijgen, veel gesprekken voeren, telefoontjes plegen (vaak worden deze niet beantwoord en bellen ze ook niet terug). Dus kortom het was veel geregel en wachten op mensen. Maar nu kan ik dinsdag beginnen op een school voor blinde kinderen, het is een kleine school waar deze kinderen ook wonen, vorige week heb ik kennisgemaakt en de kinderen vonden het erg leuk dat ik op hun school ging helpen, gelijk werd er een groepsfoto gemaakt. Ik heb erg veel zin om daar te gaan helpen. Meer daarover later. Ook hebben Ron en Karine kunnen regelen dat ik nog in een weeshuis kan gaan werken, zoals jullie weten ben ik onder andere daarom hierheen gekomen. Dus mijn droom komt toch nog uit. Ik heb het weeshuis nog niet gezien, maar binnenkort ga ik daar kennismaken en kan ik daar beginnen. Meer daarover later.

Ondertussen heb ik het huis van Ron en Karine samen met Aunkz aan de buitenkant geschilderd, het huis is nu roze met geel. Hier mag je je huis schilderen in welke kleur je maar wilt, dat is toch even wat anders dan in Nederland.

Een paar weken geleden mochten Karine en ik mee met wat vrienden van Radio NBS, dit radio station sponsort samen met ons een aantal scholen, zij regelen toiletten en wastafels.  Zij gingen die dag shampoo promoten(dit shampoo merk sponsort ook een klein deel, daar tegenover moet er wel eens in de zoveel tijd de shampoo gepromoot worden) moeders met kinderen konden een foto laten maken (met op de achtergrond het merk van de shampoo) als deze foto uitgekozen wordt dan kunnen zij auditie doen voor een reclame spotje. De moeders krijgen ‘’gratis’’ hun foto mits ze een shampoo flesje van 2.000 rupia kopen, dit is voor hun erg veel geld.. In de ochtend gingen zij langs een school wat gesponsord wordt, dit hebben we helaas gemist omdat Karine en ik te laat waren.. altijd komen we op tijd, maar die dag toevallig niet, de meeste Indische mensen zijn niet zo van de tijd, maar ze waren al vertrokken. Wij gaan nu zelf nog een keer kijken op die school hoe het daarmee gaat. Om die shampoo te promoten gingen we naar de Kampung wijken, in deze wijken wonen arme mensen die in kleine hutjes wonen en met soms hele gezinnen bij elkaar. De hele buurt liep uit om te komen kijken, vele jonge moeders met kinderen heb ik gezien, sommige denk ik nog geen 16 jaar. De meeste moeders wilde op de foto samen met hun kinderen, eerst mooi de haren kammen en in model doen. Het viel me op dat bijna geen 1 moeder lachte op de foto, het leek wel alsof ze dit geleerd hebben om niet te lachen op foto’s. Bij een Warung heb ik wat cakejes gekocht voor de kinderen en deze uitgedeeld. Een moeder liet ons nog heel trots haar bloemen plantage zien, waar ze met een aantal mensen uit de buurt werkt, ik heb hier nog 5 mooie witte bloemen gekocht, de naam weet ik niet. Bloemen zijn hier vergeleken met andere dingen best duur, dus je ziet in veel huizen ook geen bloemen staan. In de middag werd er nog een ‘spelletjes’ middag gehouden, wij gingen er van uit dat er allemaal spelletjes gespeeld zouden worden met kinderen uit de Kampung wijken, maar dat was niet zo. We gingen ergens naartoe waar een karaoke geluid set stond, mensen konden gaan karaoke en ondertussen konden er nog foto’s gemaakt worden. Zonder schaamte of verlegenheid waren er veel moeders en kinderen aan het zingen, soms lijkt het wel alsof iedereen hier mooi kan zingen. Na een bijzondere en met veel nieuwe indrukken gingen we eind van de dag naar huis.

Ook ben ik samen met Ron, Karine en de kinderen in 1 dag heen en weer naar Maleisië gevlogen voor ons visum. In de ochtend zijn we heel vroeg vertrokken met de auto naar Jakarta en s ’avonds laat waren we weer terug in Sukabumi. Wel gek om zo snel heen en weer te vliegen van het ene land naar het andere land.

Voor 3 weken was er een familie uit Nederland hier op vakantie, dus het huisje waar ik normaal in slaap, daar sliepen hun in. Dus ik sliep even in een huis van de tante van Ganjar. Het huis is erg mooi gelegen, hier zijn erg veel rijstvelden dus elke keer is het genieten van het uitzicht hier. Op mijn verjaardag 4 juli kwam Lianne met haar vriend hier naartoe. Zij is een vriendin uit Veldhoven die een jaar in Australië is geweest en nu voor een weekje hierheen kwam.  Samen met haar en haar vriend en de Nederlandse familie en Aunkz was onze gids, zijn we naar een heel groot meer geweest, normaal kan je het meer over met een bootje maar omdat het nu Ramadan is, zijn veel mensen overdag aan het slapen. Dus dit konden we helaas niet doen. Daarna gingen we naar een waterval, het was eerst ongeveer 1.5 uur lopen, over smalle paadjes met naast je de afgrond, dus het was goed opletten waar je liep. Opeens voelde ik iets nats en glibberigs op mijn been.. ik kijken, en wat denk je.. een bloedzuiger!! Gadver, gadver.. Gelukkig kon ik hem nog wel van me afkrijgen. In die 1.5 uur heb ik 4 bloedzuigers op me gehad.. echt ontzettend smerig. Aunkz vertelde mij dat als je een bloedzuiger niet van je af krijgt, dat je dan as van een sigaret erop moest doen en dan laat hij los. Nou zijn die sigaretten toch nog ergens goed voor..Het was een hele mooie waterval, daarvoor dachten we dat we er wel in konden zwemmen maar met al die bloedzuigers onderweg hebben we dat maar niet gedaan, en het water was ook ijskoud.

Ook ben ik samen met Lianne en haar vriend en Aunkz naar Bandung geweest, daar hebben we 1 nacht geslapen. Ze wilde graag naar de hotspring toe met het helende water van de vulkaan, voor mij was dit nu de 2e keer maar het was heerlijk! Je voelt je daarna helemaal gezond. De volgende dag zijn we naar de vulkaan geweest, dit keer zijn we ook helemaal naar beneden geweest met een gids. Onderweg zagen we allemaal Batik bomen, ik wist niet eens dat die bestonden. Ze halen hier dan de schors van af en dan komen de figuren van Batik tevoorschijn, erg mooi! Helemaal beneden aangekomen was het ontzettend mooi, allemaal kleine poelen met water waar je je benen in kon doen, het water was heel zacht en lekker warm. In sommige poelen met water kon je niet in want deze waren meer dan 100 graden. Als je wilde kon je een eitje bakken op de stenen omdat deze zo warm waren, dit hebben we alleen niet gedaan. Ook waren er veel kristal stenen, deze heb ik een paar mee naar huis genomen. Het was daar puur natuur, echt heel mooi om te zien.

Ook was ik met Ron, Karine, de kinderen en de familie uit Nederland naar Taman Safari geweest, dit ligt bij Bogor. Het is een heel mooi park waar veel dieren los lopen, sommige achter glas maar de meeste dieren lopen los rond. Je gaat hier met je eigen auto doorheen en onderweg kan je sommige dieren wortels of bananen geven. Wat een belevenis, echt super mooi want je kon de dieren echt goed van dichtbij bekijken. Na de safari kon je nog in attracties en nog rondlopen door het park om nog meer dieren te bekijken. Samen met Chisum heb ik op een olifant gereden! Wat ontzettend gaaf is dat, ik heb ervan genoten! Ook kon je samen met een aantal dieren op de foto. Dit heb ik gedaan met een baby leeuwtje, het was net een poesje, als ik hem aaide, dan sloot hij zijn ogen en zat hij volop te genieten. Ook ben ik samen met een Orang Oetang van 2 jaar op de foto geweest, dat was net een klein baby’tje, de handen voelde bijna hetzelfde als van een mens en soms leek het wel alsof die aan het lachen was. Ook hebben we een dolfijnenshow gezien, ook erg mooi om te zien! Het park was ontzettend groot dus we hadden nog niet alles gezien, misschien gaan we in september nog een keer, en dan ga ik misschien wel zwemmen met dolfijnen!

De dochter van Maman kan na de Ramadan naar school, dus dit is super goed nieuws! Het laatste beetje geld hebben Ron en Karine zelf bijgelegd. Zij moeten nu wel elke maand 500.000 roepia betalen aan de school, dat is ongeveer 30 euro. Ontzettend fijn dat ze nu niet uitgehuwelijkt wordt, en dat ze naar school kan.

Mijn dozen die ik uit Nederland opgestuurd heb zijn aangekomen, we hebben alles uitgezocht en hebben nu pakketjes gemaakt voor kinderen, met een schriftje, pen en potlood. Deze willen we uitdelen op een school die niks heeft. Het gebouw is half ingestort, nog maar 1 klaslokaal is intact, geen speelgoed, bijna geen lesmateriaal, geen wastafel en geen toilet. Deze school willen wij graag gaan opknappen, wij willen gaan schilderen een wastafel en toilet plaatsen. Maar voordat we daarmee kunnen beginnen moet er eerst een heel nieuw dak op geplaatst worden, we zitten nu te wachten op donaties zodat we kunnen beginnen om deze school op te knappen. Ik hoop dat ik er nog ben als we deze school gaan opknappen, zodat ik ook mijn steentje bij kan dragen.

Op de avond dat de Ramadan afgelopen was, ben ik met Aunkz naar de markt in de stad geweest, overal kleine kraampjes, mensen die een doek op de grond leggen en spullen willen verkopen. Alles was spot goedkoop, dus het was ontzettend druk! Na 2 uur had ik het wel gezien omdat het zo druk was, maar wel leuk om meegemaakt te hebben. Eind van de Ramadan geven familie leden iets aan elkaar, soms geld of nieuwe kleren. Omdat ik vaak bij de familie van Aunkz kom en daar ook mocht mee eten eind van de Ramadan heb ik aan het zusje van hem slippers gegeven, en aan zijn jonge nichtje een schooltas. Als het suiker feest is gaan alle familie leden bij elkaar op bezoek, ik mocht ook mee naar de familie van Aunkz. We zijn naar 4 families geweest, overal in huis kun je eten en hebben ze zelfgemaakte koekjes op tafel staan. Ook herdenken ze overleden familie leden, ze gaan dan met heel de familie naar het graf en gaan in een kring eromheen zitten en dan bidden ze samen, om zo de overledenen te herdenken. Het was een mooie ervaring om mee te mogen maken.

Afgelopen woensdag was ik uitgenodigd door deze familie om nog naar een andere familie te gaan, we zijn daar met de auto naartoe gegaan, we zaten met 9 volwassen en 4 kinderen in een auto, voor 2 auto’s hebben ze het geld niet voor, de reis duurde 4 uur dus het was even afzien..Daar aangekomen was het 23.00 uur dus we zijn gelijk gaan slapen, we sliepen met zijn alle in 1 woonkamer, iedereen op de grond en met een dekentje over zich heen, ik mocht op de bank slapen ze wilde niet dat ik op de grond ging slapen. De volgende dag zijn we naar een graf geweest van familie van hun en daarna samen gegeten, ze zitten dan samen op de grond en eten met hun handen, we hebben daar rijst met een stukje vis en tofu gegeten, dat is wat de meeste mensen hier eten, soms ook alleen maar rijst. Daarna weer in de auto want we wilde naar het strand, dat was ongeveer nog 2 uur rijden. Onderweg vroegen ze aan mij waarom ik bijna nooit naar de wc ga, ik heb toen geantwoord dat ik het moeilijk vindt om ergens anders naar de wc te gaan, dit vonden ze heel raar en wilde er alles over weten, hoe ik het dan ophield enz. De toiletten hier zijn heel erg vies, alleen maar toiletten waar je moet hurken en waar je dan met je blote voeten op moet staan.. en ze spoelen door met een emmertje water. Ik vind dit ontzettend vies, dus ik probeer het altijd zo lang mogelijk op te houden. Dit vind ik 1 van de moeilijkste dingen hier, om me soms daar maar overheen te zetten en toch maar naar de toilet te gaan. Bij het strand aangekomen was het super druk, omdat iedereen nu vrij is, gaat iedereen naar het strand met hun familie. Maar het was wel even lekker om aan zee te zijn, het strand lag alleen vol met afval, iedereen laat het afval slingeren en gooien het allemaal op de grond. Geen besef dat het niet verteerd, dus soms leek het wel een vuilnisbelt op sommige plekken. Al dat afval komt natuurlijk ook in zee maar dat besef hebben ze niet.. Helaas is dit heel moeilijk af te leren. Want als ik vraag waarom ze dat doen, dan krijg ik als antwoord: Ja dat is Indonesië..