Wat een groot verschil..

We zijn nog steeds bezig om geld in te zamelen voor de dochter van Maman (het meisje in de rode broek) zodat zij naar school kan gaan en goed nieuws, de eerste aanbetaling is gedaan van €300, - door een vriend van Ron en Karine. Er is nog €800, - nodig en dan kan ze naar school.

Ongeveer 2 weken geleden was ik uitgenodigd door de vrouw van de eigenaar van de bamboeplantage en de broer daarvan, en de koper van de bamboe, een Koreaanse man om een weekend mee te gaan naar Bandung. De Koreaanse man zou het hotel betalen, een 4 sterrenhotel en we zouden met de auto daar naartoe gaan. Ik had er een beetje dubbele gevoelens bij om mee te gaan, want de mensen op de plantage werken heel hard voor hun geld en krijgen nog bijna niks, en de Koreaanse man verdient er ontzettend goed aan en hij gaat ervan op vakantie..Maar ik had toch besloten om mee te gaan..We gingen dus met de auto erheen, we zouden eerst naar een vulkaan gaan kijken en daarna naar een hotspring met vulkanisch water. De vulkaan was heel erg mooi, deze is soms nog actief want ongeveer 3 maanden geleden mocht niemand in de buurt van de vulkaan komen. Het stonk er wel ontzettend naar verrotte eieren maar het was zeker de moeite waard.Daarna zijn we naar een hotspring gegaan, het was een soort zwembad met vulkanisch water, het water is 45 graden en het is heel goed voor je huid, veel mensen met huid problemen gaan een paar keer in dat water en dan is het helemaal over en het komt ook niet meer terug. Je kon ook niet te lang in het water zitten, want je kreeg hartkloppingen en je werd een beetje duizelig, maar ik vond het heerlijk. De dag erna wilde de Koreaanse man gaan golven, wij hebben hem daar naartoe gebracht en toen zijn we met zijn 3e naar de stad geweest, daar wat kleren gekocht en toen weer terug gereden naar de golfbaan. Daarna heerlijk Chinees gegeten, ik kreeg stokjes erbij maar dat lukte mij toch echt niet, dus heb toen maar om bestek gevraagd..Het was wel een leuk weekend, maar toch had ik gemengde gevoelens erbij..Ik heb niet zoveel van Bandung gezien, maar ik ga binnenkort met Ron, Karine, de kinderen en wat vrienden van hun nog naar Bandung.

Nu ongeveer een week geleden op een zaterdag ben ik gestopt met werken op de bamboeplantage, die zondag ging ik met een aantal mensen van de plantage naar zee, het plaatsje heet: Palabuhan Ratu. We gingen met een klein busje erheen, het was ongeveer 2 uur rijden. Daar aangekomen konden we gratis in een klein appartement van een politie man die ook mee was. Ze wilde allemaal eerst even uitrusten, dat is echt iets Indonesisch denk ik, want ik wilde graag naar zee maar ik moest nog even wachten. Daarna hebben we lekker gegeten met zijn alle, vis met rijst. Ik begin hier al steeds meer met mijn handen te eten, eigenlijk veel lekkerder dan met bestek..Na het eten gingen we allemaal weer in het busje om naar een ander stuk strand te rijden waar je kon zwemmen. Je kon niet zo diep erin want er was een ontzettende harde stroming, maar het was heerlijk en het water was lekker warm. Na 2 uur zwemmen begon het heel hard te regenen, dus allemaal nat in het busje en terug naar het appartement. Daar snel een ‘douche’ nemen, maar zo kan je het eigenlijk niet noemen want het was met een emmertje wat je steeds over je heen moest gooien en heel koud water. De meeste mensen hier in Indonesië douchen zich met een emmertje, alleen de rijkere mensen hebben een echte douche met warm water. Het was een hele leuke dag, want heb de mensen van de plantage nu ook anders meegemaakt zonder dat ze aan het werk zijn. Ik zag ze echt genieten van een dagje zee, mooi om te zien!

Ron kwam met het idee dat ik misschien ook op een plek kon gaan werken waar ze beschermde dieren opvangen en verzorgen, dat lijkt me super leuk, het is een keer wat anders! We zijn nu aan het proberen of ik daar deze week al kan starten, en dat ik dan een paar weken daar kan werken. Daar werkt ook een Nederlands meisje/vrouw, die mij wegwijs kan geven. Ik ben erg benieuwd, en heb er zin in!

Ik ga ook nog werken bij gehandicapten, maar dat regelen gaat allemaal niet zo snel als in Nederland, ze willen eerst met Ron en Karine praten en daarna met mij erbij en vanaf dan kan ik waarschijnlijk daar beginnen. Ondertussen ben ik wel gewend aan het Indonesische leven, alles gaat hier rustig aan en als het vandaag niet lukt dan doen we het morgen wel of volgende week.. Als je hier dingen wilt regelen gaan er soms dagen overheen of soms weken, alles op zijn tijd hier. Het is moeilijk uit te leggen voor de mensen in Nederland, want daar kan je dingen regelen in 1 dag, maar hier dus niet.

Ik ga nu ook veel om met een jongen van de bamboe plantage, hij heet Aunkz en is 24 jaar. De helft van het geld wat hij verdiend gaat naar zijn zusje zodat zij naar school kan en de andere helft is voor hem zelf. Hij zou graag een ander baantje willen hebben, maar voor elke baantje wat vrij komt staan 5000 man te trappelen.. Hij slaapt vaak in de bamboe plantage om minder reiskosten te hebben, maar daar slaap je in een klein hutje op een houten plank. Ik ben nu een paar keer op bezoek geweest bij zijn familie thuis, ze wonen daar met zijn 12e in 1 huis, met zijn moeder, zusje, oma, nichtjes, neefjes, ooms en tantes. Het is geen groot huis, gelukkig hebben ze wel een paar meubels en banken waar ze op kunnen zitten (sommige mensen hier hebben dat zelfs niet), en een tv maar waarschijnlijk op krediet. De slaapplekken zijn erg klein en ze liggen met veel op 1 kamer. Het is een hele aardige familie, en ze willen binnenkort een keer met mij naar de watervallen gaan hier in de buurt.

Deze maand komen als het goed is de dozen aan die ik opgestuurd heb vanuit Nederland. Ook komen er binnenkort oude laptops vanuit Nederland hierheen, zodat wij deze ook aan de scholen kunnen schenken. Ik ga dan waarschijnlijk helpen met computer lessen geven aan de leraren, zoals Word, PowerPoint en Paint. We gaan dan pakketten maken voor de scholen die de spullen het hardste nodig hebben. Ook gaan we een aantal pakketjes maken voor kinderen die bij Ron en Karine bekent zijn, deze hebben nauwelijks of geen speelgoed. Ook hebben zij een lijst gemaakt met scholen die de spullen hard nodig hebben, deze scholen hebben nauwelijks lesmateriaal en geen speelgoed voor de kinderen in de klassen. Ik kijk er naar uit om deze pakketten te gaan maken en samen met Ron en Karine deze langs te brengen bij de scholen. Ik heb deze scholen trouwens nog niet gezien.. dus ik zal er meer over vertellen als ik er langs ben geweest.

Vorige week ben ik 2 nachten in Singapore geweest, mijn visum is 60 dagen geldig en na die 60 dagen moet ik het land uit, zodat ik daarna weer terug kan komen en opnieuw een 60 dagen visum kan krijgen. Het was nu de eerste keer alleen vliegen voor mij, maar het ging allemaal heel goed. Het was z’n 1.5 uur vliegen vanuit Jakarta naar Singapore. Aangekomen in Singapore heb ik een taxi gepakt naar mijn hotel op Sentosa Island. Wat een ongelofelijk groot verschil is Singapore met Jakarta.. en dat maar 1.5 uur vliegen van elkaar. Singapore is New York in het klein, veel hoge gebouwen en overal lopen mensen met tablets en telefoons in hun handen.. dat is wel even wat anders dan in Indonesië. Wel was het even fijn dat ik niet ‘’gezien’’ werd, ik kon gewoon over straat zonder ik ’Miss, Miss’ hoorde. Ik moet 2 keer naar Singapore, en ik had besloten om de eerste keer op Sentosa Island te verblijven en de 2de keer in Singapore zelf in een backpackers motel. Aangekomen op Sentosa Island, leek het wel een paradijs of een groot attractiepark. Mijn hotel lag naast het strand, alleen de straat oversteken en ik was bij de zee, heerlijk! Dus spullen in het hotel gezet en gelijk naar zee gegaan en het strand verkennen. Overal waren Beach clubs waar je iets kon drinken of eten. Op het eiland reden overal trams en bussen waar je gratis in vervoerd kon worden. Op het eiland is heel veel te doen, er is een onderwaterwereld, een attractie zodat je heel de skyline van Singapore kan zien, bioscopen, een groot standbeeld van een leeuw waarin je kan klimmen, en nog veel meer..! Het was wel even heel wat anders dan Indonesië, heel leuk, maar toch was ik weer blij dat ik terug ging naar Indonesië, naar de vriendelijke mensen en altijd goedlachs.